آزادگی

می نوشتم یه زمانی واسه این دل دیوونه که همش می گرفت بهونه، بهونه دیدن تو...
می نوشتم یه زمانی واسه خالی کردن این عقده های چند ساله، عقده هایی که خیلی سخته بیرون ریختنشون از دل...
می نوشتم یه زمانی که بدونی دوستت دارم...
می نوشتم یه زمانی که بدونن همه عالم و آدم...
اما حالا نمی دونم واسه چی می نویسم... نمی دونم که آیا تو می خونی چی می نویسم...؟... نمی دونم که آیا تو می فهمی چی می نویسم...؟... نمی دونم... نمی دونم...
اما من می نویسم به امید اینکه تو بخوانی و بفهمی چی می نویسم و یه روزی بفهمی که دوستت داشتم و دارم...
دفعه قبل گفتی این چه نامه ای بود؟! نه سلامی! نه علیکی! پس ایندفعه اول سلام می کنم قبل از اینکه کتک بخورم! عزیزکم... سلام!
ای دوست... بگذار حالا که در میدان زندگی ام اسب غم دیوانه وار می تازد در کنار حضور آفتابیت خیمه زنم و آنجا بودن لبخندت را لمس کنم و با نسیم نفسهایت مبتلا شوم. ای کاش بدون وساطت قلم و کاغذ می گفتم که تنهایی چگونه وجودم را به یغما برده...
گفتی: اینها رو فقط می نویسی... نوشتن آسونه...!
اما بدون:
سه حالت خیلی دردناک است: اولی نی زدن، دومی سوختن و سومی نوشتن!
گفتی: این لحظه ها زود تموم می شن و بعدش هم به راحتی فراموش می شن...!
عزیزم! کاش امتداد لحظه ها تکرار با تو بودن بود... و بدون که هرگز این لحظه ها رو از یاد نمی برم...!
گفتی: این ها رو چرا اینجا می نویسی؟ همه می خونن! بهت می خندن! می گن دختر نیم وجبی چه چیزا که نمی گه!
باید بگم: از عشق من به هر سو در شهر گفتگوییست... من عاشق تو هستم، این گفتگو ندارد...!

منتظرتم! خدا پشت و پناهت عزیزکم