یک فرشته ی کوچک

روزی روزگاری یک فرشته ای بود که بین ابرهای صورتی،اون بالا نزدیک یک دشت بزرگ سبز زندگی میکرد،این فرشته همیشه گریه میکرد،ناراحت بود ،میگفت مردم روی زمین همیشه ناراحتش میکنند ولی وقتی ازش میپرسیدند مگه مردم روی زمین با تو چیکار میکنند،جواب نمیداد!
یک روز از همین روزا که فرشته خانوم داشت زیر درخت انگور نزدیک خونش،برگها را جارو میزد یک دفعه جارو از دستش افتاد و تا چشمش را باز کرد،دید همه چیز سیاهه.چشماش نابینا شده بود،تنها چیزی که می دید سیاهی بود...درد شدیدی روی چشماش احساس میکرد و غبار سنگینی از غم روی سینه هاشا گرفته بود.احساس میکرد کسی داره ازش مراقبت میکنه ولی هرچی نگاه میکرد و دقت میکرد تا شاید بتونه حداقل صداش را بشنوه نمیتونست!روزها گذشت ولی همه چیز سیاه بود...فرشته خانوم توی دلش فقط احساس غم میکرد ولی بعضی وقت ها شاد میشد چون حس میکرد دست یک آشنا داره نوازشش میکنه...فکر میکرد که این دسته مایا فرشته ی شفا است ولی یک چیزایی بود که اون را به شک می انداخت.همه چیز گذشت تا این که یک روز وقتی از خوا ب بیدار شد به جای رنگه سیاه فقط صورتی میدید...صورتی که با رنگ آبی آسمانی مخلوط شده بود... آره کم کم داشت میدید...آره پرنده ها را...آره سبزی را....وای روی زمین یک مرد افتاده بود که یک کت و شلوار سیاه پوشیده بود...آره انگار اون مرد اصلا حالش خوب نبود...روی دست مرد یک نامه بود،فرشته خانوم خم شد و نامه را برداشت،وقتی نامه را خوند زیر پاهاش پر از اشک شد...اون نامه از طرف خدا بود...اون مرد بینایش را از دست داده بود تا خدا به جاش فرشته خانوم را بینا کنه...!ولی فرشته خانوم توی تمام مدت نمیدونست که اون پایین یک کسی هست که عاشقشه و تقدیر سرنوشت فرشته را اینجوری رقم زده بود...اگر شما به جای فرشته بودید بعد از این اتفاق ها چکار میکردید؟